Hovik Keuchkerian: "Je bent niet in oorlog vanwege Israël, je bent in oorlog omdat je baan 2.500 euro kost en je de afgelopen tien jaar 1.300 euro verdiende."

Het is 8:20 uur 's ochtends en het enorme lichaam van Hovik Keuchkerian (Beiroet, 1972) steekt al uit de zij- en bovenkant van een fauteuil in de lobby van Hotel Urso in Madrid. Hoewel er nog 25 minuten te gaan zijn tot de geplande tijd, zit de acteur al een kwartier verdiept in het staren naar de horizon. Hij arriveerde in zijn auto en vergat het vervoer dat Netflix aanbood. "Ik hou van mensen die vroeg aankomen; dat is niet de norm. Als je te laat komt, is dit slecht begonnen," zegt hij, terwijl hij zijn gigantische hand uitsteekt ter begroeting.

Alles aan Hovik is overdreven. Het is zijn fysieke aanwezigheid. Het is zijn lach, die herhaaldelijk zal resoneren in de stilte van de zaal . En natuurlijk is het zijn directe, indringende, ondubbelzinnige spraak. " Ik ben trouw aan wat mijn maag me ingeeft, en zelfs als een miljoen mensen het tegenovergestelde zeggen, ga ik het onder ogen zien ", waarschuwt een van de hoofdpersonen van Two Graves , de driedelige thriller waarmee Netflix vanaf vrijdag langs de Andalusische kust toert om de moord op twee tieners op te lossen; die in september begint aan de nationale tour van zijn stand-upcomedyshow Grito en die zijn 15-jarig jubileum viert. "15 jaar, angstaanjagend. Wie had dat gedacht. En werken, jochie. Ik doe toch iets goed." En dan barst de eerste lach los.

Tot nu toe hebben we hem nog maar weinig gezien in zijn vaderrol in 'Two Graves'.

Je kunt het me vertellen. Ik weet dat het me niet staat, maar ik vond die kerels innerlijke wereld interessant. Ik schommel ook, als een slinger, tussen proberen stil, kalm en exploderend te zijn. Het is iets wat ik nog niet onder de knie heb. Maar Antonio is een kerel die vooruit probeert te komen zonder al te veel in te storten, ook al is hij al gebroken.

Heb jij je in die gebrokenheid met hem kunnen identificeren?

Iedereen is gebroken, en ik natuurlijk ook. En ik weet dat ik weer gebroken zal zijn. Vandaag werd ik relatief goed wakker, en toen ik hier eenmaal was, schoot me iets te binnen dat me meenam naar een plek die ik niet leuk vind. Ik moest daar weg, want dit is geen dag om zo te zijn, het is een dag om voor jezelf te zorgen.

Hebt u de neiging om in dit soort enigszins depressieve gedachten te vervallen?

Het is zo grappig, in de menselijke conditie, dat we onszelf veilig achten. Het leven is van nature iets onverwachts en onzekers. Het is iets heel anders dat we, met die overtuiging van ongelooflijk slim te zijn, hebben gedacht dat we al veilig zijn omdat we een afbetaald huis, een baan en een ziektekostenverzekering hebben. Maar er zijn vier of vijf idioten die je, als ze op een knop drukken, zullen naaien. Het slaat helemaal nergens op en is ronduit theatraal om te geloven dat het leven niet onzeker is. Het is idiotie van onredelijke proporties.

Zijn leven lijkt, net als dat van een groot deel van het Westen, van buitenaf volkomen veilig.

Dat is het niet, hoewel ik alles heb geregeld, ben ik rustig met de rekeningen en werk ik. Ik heb al die onzin, maar op een dag kan de telefoon gaan, zoals laatst, en het is een goede vriend die de diagnose van een vuistgrote tumor in zijn long heeft gekregen. Het zou mij nu kunnen overkomen, en die beveiliging waar je het over hebt, is naar de knoppen. Het hoeft trouwens geen tumor te zijn. Wat mij overkwam, was dat ik op 13 augustus naar bed ging en niet meer kon opstaan ​​vanwege een ernstige hernia. De pijn verandert je leven, en je beveiliging gaat naar de knoppen.

"Als je gelooft dat het leven niet onzeker is, ben je een idioot van onmetelijke proporties."

Hovik, die op driejarige leeftijd naar Spanje kwam toen zijn ouders vanwege de oorlog uit Libanon emigreerden, heeft dat zelfvertrouwen opgebouwd. Hij begon met een carrière als bokser en later als acteur. "Ik zeg altijd: wat mijn carrière me ook brengt, het komt goed, want het zat niet in de planning. Ik heb vrienden die in '99 hun dramastudie afrondden, Engels studeerden en hoopten op een manager. Dertig jaar zijn verstreken en ze hebben nog niet eens hun kop in het zand gestoken, of een manager gehad, en ze hebben geleefd van microtheater. Mensen die waanzinnig goed zijn. Ik begon daar als bokser, ik was komiek, en nu dit. En dat allemaal omdat ze me op een dag zagen, auditie voor me deden en ik werd aangenomen ."

Ze moeten wel iets gezien hebben, aangezien ze daar al 15 jaar staan.

Ja, natuurlijk. Maar een van de paradoxen van het leven is dat je te horen krijgt dat je een doel moet hebben, iets met volledige intentie moet nastreven. Genoeg. Natuurlijk moet je een doel hebben, maar alles wat ik in mijn leven koppig heb nagestreefd, heeft me uiteindelijk kapotgemaakt. Het maakt niet uit of het een persoon, een werkdoel of een levensdoel is. En toch, wat er ook op mijn pad is gekomen terwijl ik iets anders nastreefde, het is waar gebleken.

Nu je een solide acteercarrière hebt, waarom ben je teruggekeerd naar stand-upcomedy?

Omdat ik de behoefte voelde om over mezelf te praten. Zoals ik in dit interview doe. Ik spreek altijd vanuit mijn eigen perspectief. Ik ben niet zoals al die idioten die zeggen dat boksers, dichters en acteurs spreken... Al sinds ik jong was, heb ik de behoefte om niet vanuit een personage te spreken. Ik heb altijd de behoefte gehad om te schreeuwen, als therapie.

Wat is in dit geval de kreet?

Mijn kreet is een kritiek op de absurditeit van de mens. Ik lach om jouw domheid, en ook om die van mezelf. Je hoeft maar om je heen te kijken om te zien hoe belachelijk alles niet kan zijn. Op de eerste dag dacht ik dat ik de hel uit mijn leven zou smijten, maar ik schudde de slechte vibes en een paar slechte gewoontes van me af en pakte de vaart erin. Nu heb ik een mix van kritische poëzie, humor en hardheid...

Er zit iets voorbedachts in jou, in het haten en in het tegen de stroom ingaan, nietwaar?

Niet als onderdeel van een plan. Ik leef zoals ik leef, denk zoals ik denk en doe wat ik doe, en dat genereert vaak controverse en problemen. Maar dat is wat me drijft. Ik gun mezelf niet de luxe om niet te geloven wat ik geloof of te voelen wat ik voel, ongeacht hoeveel mensen ik tegenover me heb, hoeveel gewicht ze hebben, welke ideologie ze hebben... Niemand gaat me conditioneren. Ik ben trouw aan wat mijn buik me ingeeft, en zelfs als een miljoen mensen tegenover me het tegenovergestelde zeggen, ga ik het onder ogen zien zoals ik altijd heb gedaan. Maar ik ga niet tegen de stroom in om origineel te zijn, een plan te hebben, anders te zijn. Het gaat erom eerlijk te zijn tegen jezelf en te weten waar je staat. Zelfs als dat negatieve gevolgen heeft.

Heeft u er nog niet aan gedacht om te remmen?

Nee, maar ik weet wel dat als er een moment komt, het vanzelf komt. Ik ga zeggen: " Waarom ?" Want nu overkomt het me af en toe, het duurt niet lang, maar het gebeurt. Er zijn dagen dat ik denk: "Waarom ga je überhaupt met die gast naar bed als het hem toch niets kan schelen? Hij komt in de krantenkoppen en ik word zes maanden lang ondervraagd." Ik loop niet graag op de zaken vooruit, maar ik zie het aankomen. Ik was een kind dat dacht dat iedereen goed was, dat er geen kwaad bestond, dat alles in de wereld positieve vibes was. Het leven als fenomeen is cool, het leven zoals wij mensen het interpreteren en beleven is onzin.

Ben je van een idealist naar een boos persoon op de wereld gegaan?

Ik ben niet zoveel veranderd, het is alleen dat het ideaal anders is, het is het einde. We verdienen het einde, om er nu mee klaar te zijn en te stoppen met het verdomde universum te belasten. Als ik mensen hoor zeggen dat de mens een uitzondering is die betekenis geeft aan het universum... De mens zou moeten stoppen met het universum te belasten en te verspillen. We kunnen niet blijven beweren dat alleen onze perceptie van het universum iets waard is, wat belachelijk onbelangrijk is. Je moet naar die onzin luisteren... Maar als het universum niet eens weet wie je bent, kan het het geen reet schelen wie je bent. Dus ik ben geen idealist meer; ik ben nu een dromer die droomt van het einde van de mensheid.

Wat aangeboren was, was misschien de strijd en het gevecht, in plaats van de behoefte om ertegenin te gaan.

En kijk, ik ben echt moe, man. Zo fysiek zijn helpt ook niet, maar er is altijd wel iets dat me kwaad maakt, en het zou me kwaad maken als ik een vrouw was, om het maar heel, heel alledaags te zeggen. Ik kan er niets aan doen. Ik kan domheid niet uitstaan, ik kan groepen niet uitstaan, ik kan ideologieën niet uitstaan, ik kan standpunten niet uitstaan, ik kan die hele bende mentaal incompetente mensen niet uitstaan ​​die iemand volgen omdat ze een ideologie vertegenwoordigen. Ik snap niet waarom mensen nog steeds niet hebben ingezien dat ideologieën vanaf het begin rot zijn, waarom ze iemand volgen die hun ideologie deelt en dan hun handen in de lucht gooien omdat het faalt. Ik snap niet dat je die warmte van de groep zoekt als je weet dat de groep gaat falen omdat die op een ideologie is gebaseerd.

Nou ja, ik weet niet of dit wel het beste moment is om de realiteit op die manier te zien.

Daarom confronteer ik het steeds minder. En ik moet op de een of andere manier stoppen met vechten tegen de wereld. Want anders zal het me vernietigen. Het heeft geen zin om 24 uur per dag zo te zijn. Ik kan het bijvoeglijk naamwoord niet vinden. Het is niet boos, het is walging.

Je kwam in de jaren zeventig naar Spanje als kind van oorlogsmigranten. Is de wereld teruggekeerd naar die tijd?

Feit is dat de wereld niet is gestopt met bestaan, het is een leugen. Dat is de onzin die mensen zeggen. Wanneer zijn we gestopt met vechten? Het is dat valse gevoel van veiligheid waar we het eerder over hadden. De oorlog in Beiroet is al die jaren niet gestopt met stoppen en beginnen. En als hij gestopt is, is het om zich te herbewapenen. Hebben we dan niet echt begrepen dat we al heel lang in oorlog zijn? Nu zal het nog harder uitbarsten, maar kom op zeg.

Misschien is het een kwestie van nabijheid, dat ze nu nog dichter bij het Westen staan.

Nu analyseert iedereen wat er in Europa gebeurt, en wat werd ons verteld dat er zou gebeuren? Velen hadden het mis in hun analyse van dit moment, maar dat zijn we vergeten. Die mensen zijn degenen die opnieuw analyseren wat er gebeurt. Trump zou de Amerikaanse verkiezingen niet winnen. Hij won niet, hij won. En al die slimmeriken zouden de studie of het artikel dat ze hebben geschreven, moeten zien en te horen krijgen dat ze in hun volgende analyse als eerste moeten zeggen dat ze het mis hadden. Nou, hetzelfde geldt voor de situatie in Europa.

Denkt u dat dit een permanente meningsvorming is?

Natuurlijk. En dan moeten we alles benoemen. Nu gaan we klappen krijgen, en er zijn mensen die hun hoofd vastgrijpen omdat je een leger nodig hebt. Natuurlijk heb je een leger nodig als je in de schijnwerpers wilt staan ​​in de 21e eeuw. Dus wat de fuck? Waarom al die dubbelzinnigheid? Denk je dat ze je gaan vragen aan welke kant Spanje oorlog gaat voeren? En je gaat de straat op, demonstreert waar je maar wilt, maar ze gaan je aan welke kant je ook staat plaatsen. En als je niet begrijpt dat we in oorlog zijn, ben je een idioot. Omdat je niet in oorlog bent vanwege Israël, je bent in oorlog omdat je baan 2500 dollar kost en ze je de afgelopen tien jaar 1300 dollar hebben betaald. Daarom ben je in oorlog, niet omdat je land heeft besloten om tegen een ander land in te gaan. Je bent in oorlog omdat de kloof steeds groter wordt, idioot.

Is die andere, die van het dagelijks leven, jouw oorlog?

Het is allemaal belachelijk. Je wordt boos over wat iemand zegt op sociale media of in een krant, maar waar je boos over zou moeten zijn, is dat je met je kind met een vreselijke keel naar de spoedeisende hulp gaat en ze hem niet eens behandelen omdat ze daar 25 mensen te weinig hebben. Omdat we belangrijke dingen achter ons hebben gelaten om over onzin te kunnen praten. En ik zeg dit, en ik doe dit interview op een persdag, omdat ik een getekende verbintenis heb. Maar ik vraag me de laatste tijd vaak af: wat doe ik hier?

Wat doe je hier?

Dit beroep is heel bijzonder, man, en ik weet niet of het logisch klinkt. Maar ik ben gepassioneerd door mijn werk. Ik heb momenten gehad waarop die passie begon te vervagen, en dan kon ik stoppen, een stap terug doen en de passie hervinden. Op de dag dat die volledig verdwenen is, zoals ik mijn hele leven heb gedaan, nou, dan ga ik iets anders doen.

Jij bent een nogal eigenaardige acteur: je hebt geen manager, je komt nergens omdat je in je eigen auto rijdt...

Toen ik begon als bokser, had ik een manager, maar uiteindelijk ben ik ermee gestopt. Ik heb het nooit leuk gevonden. Ik vind het niet prettig als mensen namens mij spreken. Want ik zeg je dat ik op een bepaald tijdstip bij de deur van dit hotel zal zijn, en als ik een beetje laat ben, komt dat door de drukte. En je dat rechtstreeks vertellen is de enige manier om het zo te krijgen. Want als het via iemand anders, en iemand anders, en iemand anders, wordt doorgegeven, zal het veranderen. En ik accepteer niet dat iemand namens mij spreekt. Bovendien heb ik geen grote ambities. Als ik multimiljonair wilde worden, in elke puinhoop zou zitten, superbekend zou worden als acteur, alle prijzen zou winnen, naar Hollywood zou gaan of in alle media zou werken, zou ik een manager, een persvoorlichter, een visagist en een stylist nodig hebben. Maar dat heb ik allemaal niet nodig; ik wil het niet. Ik doe mijn werk, ik word betaald en ik ga naar huis. Ik heb geen mensen om mij heen nodig.

We zijn teruggekeerd naar de eenzaamheid

We gaan terug naar het feit dat ik niet veel nodig heb. Alles rondom deze baan is meer dan genoeg voor mij. Alles is alles. Ik vind het werk en de teams leuk. En ik kom mijn afspraken na. Ik heb veel met Netflix gewerkt en ze weten dat ik alles doe wat ze van me vragen. Maar dan wel op één dag. Als ik de tiende heb, moet ik er van 8.00 tot 20.00 uur zijn en naakt jongleren, en dan doe ik het. Maar die dag, de elfde, doe ik helemaal niets.

Ik wil graag, ter afsluiting, weten voor wie Hovik staat

Ik heb geen idee, ik weet het niet, en ik zal het ook nooit weten. Ik leef in een ongeïdentificeerde innerlijke strijd, die, denk ik, te wijten is aan identiteiten en labels. Ik hoef het ook niet te weten. Ik zou heel tevreden zijn als ik, voordat ik sterf, wist wie ik was. Het zou geweldig zijn om die vraag te beantwoorden. Wie ben ik? Het hangt af van het tijdstip op de dag.